غیبت طولانی مدتم شاید قطع بودن نت نباشه، شاید فقط بهانه بوده ،بهانه ای برای خلوت کردن ،خلوت کردن باخودم.
ولی زمان خوبی بود، بالاخره تکلیفم با اسطورم معلوم شد، بالاخره یکی بهم یاد آور شد: اون چیزی که تو ازش ساختی با اون چیزی که هست دو عالم فاصله است ،همه ی عیب ها و خطاهاشو توجیح کردی که بی اسطوره نمونی.
گفته بودم حرف حق تلخ ولی این یکی مث یه خنجر رگ این عشقو زد (عشق که چی بگم جفنگ)
خلاصه که دیگه راحتم و خلاص و البته بدون اسطوره
تا به حال شده به لوله خودکار فکر کنید
یه وسیله برای رسوندن جوهر به کاغذ،خودش هیچی نیست ولی یه وظیفه داره.
وقتی ام که جوهرش تموم شه بی استفاده میشه،یه وسیله ست که اگه دیگه مفید نباشه دور ریخته می شه.
از وقتی که با خودکار نوشتم هیچ لوله خودکاری رو دور ننداختم همه رو تا همین پارسال نگه داشتم
همه رو رنگ سبز زدم و عمودی رو دو تا مقوا A3 چسبوندمو روشون هفت سین چیدم .
خیلی خوب شده بودو هر کس میومد ازشون تعریف می کرد آخرشم بخشیدمشون به یکی که خیلی خوشش آمده بود ولی الان پشیمونم چون هیچ کس به اندازه من با اونا همزاد پنداری نمی کرد، حس وسیله بودن،حس پوچی درعین حال حس وظیفه شناسی (شاید به هم ربط نداشته باشن ولی همه شونو هم لوله خودکارا دارن هم من)
الان علاوه بر لوله خودکار پنس های مصرف شده و کج شده رو از کاغذ جدا می کنم و جمع می کنم کسی چه میدونه شاید یه روزی تعداد اینام زیاد شد.
