بعضی ها عکس می گیرند.
بعضی ها عکس می گیرند و چاپ می کنند
و بعضی ها عکس می گیرند و چاپ می کنند و به دیوار می زنند.
و بعد انقدر این عکس ها خاک می گیرند تا بشه بهشون گفت یادگاری جوانی.
و بعد از فردای آن روز هر روز تمیزشان می کنند تا مبادا گذر پیری را هم نبینند و این بار بشوند
یادگاری پیری یا حتی یادگاری زنده یاد.
حال این روزام اصلا خوب نیست ،اصلا عادی نیست، اصلا دوست داشتنی نیست.
این که منتظر باشی ولی ندونی منتظر چی، از بد ترین انتظار هاست.
این که یه نفر بره و تو منتظر برگشتش باشی ولی یه حسی بهت بگه که اونی که برمی گرده اون نیست خیلی دلت می گیره.
از این که این همه حس دل تنگی داشته باشی و کسی ندونه خستت می کنه، خسته از آدما، خسته از زندگی .
دلم برای اسم قبلی وبلاگم تنگ شده: خسته
خلاصه که دل تنگ و خسته و چشم انتظار دارم چایی می خورم اونم تلخ، به تلخی این روزام.
